personal/ liters tranen.

Ik zit hier met een hoofd dat vol spookt met angst, verdriet, wanhoop en radeloosheid. Misschien weten sommige het al die me volgen op twitter/instagram.
Ik moest dit even doen, een persoonlijke update omdat dit gewoon verschrikkelijk is.
Donderdag avond was een normale avond, althans, dat dacht ik. Papa ging hardlopen, ik was samen met mama en zusje thuis. We keken tv. Om kwart voor 8 was papa gaan lopen en om half 10 was die nog niet terug. Ik kreeg zorgen. Vanaf toen ging het zo snel. 112 meld site, een melding van een reanimatie, papa die niet terug was, politie in ons huis en voor we het wisten stonden we op de Intensive Care in het ziekenhuis. 
De Intensive Care is het ergste wat je maar kan bedenken, en wat bleek... daar lag papa. Aan de hart bewaking, beademing, allerlei enge slangen en piepjes. Mijn god. Tranen sprongen in mijn ogen en alles kwam eruit. 
Papa had een hartstilstand gehad en was gereanimeerd. Ik dacht dat het een grote nachtmerrie was, een nachtmerrie die werkelijkheid is.
En eigenlijk is er niet veel veranderd, samen met mijn lieve familie en vrienden, waar ik veel steun van krijg, hebben we verdriet. Intens verdriet, onbeschrijflijk verdriet.
Ik wilde dit even delen en typ dit nu met tranen in mijn ogen. Mijn lieve papa mag niet weg gaan. Hij moet vechten! hij mag ons niet verlaten. Papa, vecht en wees sterk. Ik hou van je <3